نبض

هر زانو دو منیسك دارد. یك منیسك خارجی و یك منیسك داخلی. منیسك ها بافت هایی شبه غضروف ولی به مراتب محكم تر ار آن و با خاصیت ارتجاعی زیاد مثل لاستیك دارند. آنها مانند بالشتكی در بین دو استخوان اصلی تشكیل دهنده مفصل زانو، یعنی بین استخوان ران و ساق قرار گرفته وظیفه اصلی آنها جذب شوك های ضربه ایست كه به زانو وارد میشود. در موقع دویدن هر بار كه كف پای ما به زمین میرسد، استخوان ساق و ران در محل مفصل زانو بشدت به یكدیگر كوبیده میشوند و منیسك با قرار گرفتن بین این دو استخوان شدت این ضربه را كاهش میدهد. بسته یا اینكه شكل پارگی منیسك چگونه است و در كدام قسمت از آن قرار دارد این پارگی ها را به انواع مختلفی تقسیم میكنند. پارگی ها ممكن است طولی، عرضی، مانند دسته سطل، زبانه ای ، شاخی یا مخلوطی از انواع قبلی باشند

در بسیاری اوقات پارگی های منیسك كه در حین ورزش بوجود میایند همراه با دیگر آسیب های زانو مانند پارگی لیگامان متقاطع قدامی است. پارگی ناگهانی منیسك معمولا در حین ورزش ایجاد میشود. حركاتی مانند چرخش تنه روی زانوی خم شده كه موجب میشود ران روی ساق بچرخد و یا تكل خوردن در حین فوتبال میتواند موجب این پارگی شود.

وقتی كه فرد روی یك زانوی خم شده ایستاده و پای دیگرش بر روی زمین نیست و در همین حال كل تنه و ران خود را بر روی درشت نی به سمت داخل میچرخاند و سپس زانو را راست میكند، منیسك داخلی در حین راست شدن زانو بین سطوح مفصلی كندیل ران و پلاتوی تیبیا گیر گرده و پاره میشود. در همین فرد اگر كل تنه و ران بر روی درشت نی به سمت خارج چرخیده باشد و سپس زانو صاف مستقیم شود منیسك خارجی بین كندیل ران و تییا گیر كرده و پاره میشود. این حركات در ورزش های فوتبال و اسكی بطور مكرر اتفاق میفتد و به همین خاطر در این دو ورزش احتمال آسیب منیسك زیاد است.

پارگی منیسك ها اكثرا در قسمت خلفی یا پشتی منیسك ایجاد شده و سپس میتواند به قسمت های دیگر آن هم گسترش یابد و این بدان علت است كه معمولا قسمت پشتی منیسك است كه در مكانیسمی كه قبلا ذكر شد بین كندیل استخوان ران و پلاتوی تیبیا گیر كرده و پاره میشود.
شیوع پارگی در هر دو منیسك داخلی و خارجی برابر است.