به رنگ سپیده

علامه محمد تقی جعفری، شما كه حكیم بودی و عارف و مفسر نهج البلاغه و شارح مثنوی، شما كه مشهور بودی به ابن سینای زمانه ی ما! دوست دارم امروزمُ با جمله هایی كوتاه، اما عمیق و نغز و پرمغز، از زبان شما آغاز كنم.

شما با شادی انسان مخالف نبودی؛ اتفاقاً معتقد بودی كه انسان برای شاد زیستن آفریده شده. تاكید داشتنی كه بسیاری از غم های بشر، غم های اصیل نیستن. غم های موهوم و خودساخته ان. گاهی توصیه می كردی به خندیدن، اما پای خندیدن هم شرط گذاشته بودی. می فرمودی:

«بخندیم، امّا سرمایه خنده ما، گریه دیگران نباشد. یك خنده بی موقع، و یك ضریه روانی برای انتقام جویی بی مورد، حقوق بی نهایتِ جان های آدمیان را پایمال می سازد.»

توصیه همیشگی شما، پرداختن به عمل، به جای سرگرم شدن به آرزوها بود. معتقد بودی هر چیزی، حتی معرفت با عمله كه به دست میاد. می فرمودی:

«عمل صحیح و هدف دار، عامل افزایش معرفت است.»

شما وجود و شخصیت آدمیزادُ به چشم درخت می دیدی. درختی كه هنوز نارسه و به بار ننشسته. معتقد بودی این درخت، فقط با تلاش و كاره كه به ثمر می رسه. می فرمودی:

«برای ثمر رساندن شخصیت آدمی، هیچ راهی جز كوشش و تكاپو وجود ندارد.»