دهم ربیع الثانی، سالروز وفات مظهر مهربانی و عطوفت، كریمۀ اهل بیت، حضرت فاطمۀ معصومه (س)

حضرت فاطمه معصومه (س) در روز اول ذیقعده سال 173 هجری، در شهر مدینه چشم به جهان گشود. این بانوی بزرگوار، از همان آغاز، در محیطی پرورش یافت كه پدر و مادر و فرزندان، همه به فضایل اخلاقی آراسته بودند. عبادت و زهد، پارسایی و تقوا، راستگویی و بردباری، استقامت در برابر ناملایمات، بخشندگی و پاكدامنی و نیز یاد خدا، از صفات برجستۀ این خاندان پاك سیرت و نیكوسرشت به شمار می‌رفت.

پدران این خاندان، همه برگزیدگان و پیشوایان هدایت، گوهرهای تابناك امامت و سكان‌داران كشتی انسانیت بودند. حضرت معصومه (س) در خاندانی كه سرچشمۀ علم و تقوا و فضایل اخلاقی بود، پرورش یافت. پس از آنكه پدر بزرگوار آن بانوی گرامی به شهادت رسید، فرزند ارجمند آن امام، یعنی حضرت رضا (ع) عهده‌دار امر تعلیم و تربیت خواهران و برادران خود شد و مخارج آنان را نیز بر عهده گرفت.

امام رضا (ع) فرمودند: «هركس معصومه را در قم زیارت كند، مانند كسى است كه مرا زیارت كرده است.»
حضرت معصومه (س) را دانشمندان و فقیهان گرانقدر شیعه، كریمۀ اهل بیت (س) می‌نامند. از میان بانوان اهل بیت، این نام زیبا تنها به آن حضرت اختصاص دارد.

در سال 201 هـجری قمری، یك سال پس از سفر تبعیدگونۀ حضرت رضا (ع) به شهر «مرو» حضرت فاطمه معصومه (س) همراه عده‌ای از برادران خود برای دیدار برادر و تجدید عهد با ایشان راهی دیار غربت شد. در طول راه به شهر ساوه رسیدند، ولی در آنجا عده‌ای از مخالفان اهل بیت با مأموران حكومتی همراهی كردند و با همراهان حضرت به نبرد و جنگ پرداختند كه عده‌ای از همراهان حضرت در این حادثه غم انگیز به شهادت رسیدند. حضرت فاطمه (س) سپس به طرف قم حركت كرد و پس از ورود به شهر قم، تنها هفده روز در قید حیات بود و دعوت حق را لبیك گفت و به سوی بهشت برین پرواز كرد.

سالروز وفات غریبانه‌ترین بانو، گنجینۀ دانش و معرفت، حضرت فاطمۀ معصومه (س) را تسلیت می‌گوییم.