display result search
25 اردیبهشت روز بزرگداشت فردوسی و پاسداشت زبان فارسی نام گذاری شدهاست. حكیم ابوالقاسم منصور بن حسن فردوسی طوسی، حماسه سرای بزرگ ایران و یكی از شاعران مشهور جهان و ستاره در خشنده آسمان ادب فارسی و از مفاخر ایران است كه به علت همین عظمت مقام و مرتبت، سرگذشت وی مانند دیگر بزرگان علم وادب با افسانه و روایات مختلف در آمیخته است.
فردوسی در قریه باژ از ناحیهی طبران طوس، حدود سال 329 – 330 هجری قمری، در خانوادهای از طبقهی دهقانان چشم به جهان گشود.
حكیم طوس از تاریخ ایران و سرگذشت نیاكان خویش آگاهی داشت، به ایران عشق میورزید، به ذكر افتخارات ملی علاقه داشت.
فردوسی هنگامی كه تاریخ میهن خود و افتخارات گذشته آن را در خطر نیستی و فراموشی دید زندگی خود را به احیای تاریخ گذشته مصروف داشت و از بلاغت و فصاحت معجزه آسای خود در این راه یاری گرفت.
حماسه سرای بزرگ ایران سی سال رنج برد و به هیچ روی، حتی در مرگ پسرش، از ادامهی كار باز نایستاد، تا شاهنامه را با همه ی رونق و شكوه و جلالش، برای ایرانی كه میخواست جاودان باشد، باقی گذارد.
شاهنامه پرآوازهترین سرودهی فردوسی و یكی از بزرگترین نوشتههای ادبیات كهن فارسی است. فردوسی برای سرودن آن نزدیك به پانزده سال تلاش كرد و سر انجام آن را در سال 372 خورشیدی به پایان رساند.
روز بزرگداشت فردوسی به عنوان روزپاسداشت زبان فارسی نام گذاری شده، قدرمسلم این روز شایستهی چنین نامگذاری است چون فردوسی برای اظهار هنر خود، زبان ساده ای را به كار برده و شاهنامه را شاهكار زبان و بیان ساخته است و با اینكه بیش از هزار سال از تاریخ نظم شاهنامه میگذرد، امروزه هم زبان این كتاب، برای فارسی زبانان قابل فهم است. بسیاری از واژههای ساده به كار رفته در شاهنامه، از آفت فراموشی مصون مانده است.
فردوسی، شاعر حماسه سرای ایرانی، حدود نود سال زیست و سی سال از عمر گرانبهایش را صرف نگهداری زبان اصیل فارسی و تمدن ایرانی كرد.
حكیم ابوالقاسم فردوسی در شهر توس از دنیا رفت و در باغش به خاك سپرده شد. بنای زیبا و اشعار بلند حك شده بر مزارش، چنان پویا و گویا سخن میگوید كه گویی خود شاعر زنده است و با لحن دلنشین شعر میخواند:
هرگز نمیرد آنكه دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریدهی عالم دوام ما
سالروز بزرگداشت حماسه سرای بزرگ ایران، حكیم ابوالقاسم منصور بن حسن فردوسی، و روز پاسداشت زبان فارسی گرامی باد.