السلام علیك یا عباس بن علی (ع)

تاسوعای محرم سال 61 قمری، تحركات سپاه عمر سعد در صحرای كربلا افزایش یافت و تصمیم جنگ داشتند. امام حسین علیه السلام بوسیله برادرش حضرت ابوالفضل العباس (ع) یك شب مهلت برای راز و نیاز گرفت. در این روز خیمه‌های یاران امام حسین (ع) محاصره گردید. شمر برای حضرت عباس (ع) و برادرانش امان‌نامه آورد.
اما وی بر او نهیب زد كه: «ما را امان می‌دهید در حالی‌كه پسر رسول خدا(ص) را امان نباشد؟».
در واقعه كربلا عبیدالله بن زیاد دو بار به امام حسین(ع) نامه نوشت؛ یكی به هنگام ورود به كربلا و دیگری در روز تاسوعا پس از ورود عمر بن سعد به كربلا.
نامه دوم زمانی بود كه عمر بن سعد با لشكر عظیمی به كربلا آمد و در برابر لشكر محدود حسین بن علی (ع) ایستاد. فرستادهٔ عمر بن سعد نزد حسین بن علی (ع) آمد؛ سلام كرد و نامه ابن سعد را به آن حضرت داد: «مولای من! چرا به دیار ما آمده‌ای؟»

امام حسین (ع) در پاسخ فرمود: «اهالی شهر شما به من نامه نوشتند و مرا دعوت كرده‌اند، و اگر از آمدن من ناخشنودند باز خواهم گشت.»
خوارزمی نیز روایت كرده است: «حسین بن علی (ع) به فرستاده عمرسعد گفت: «از طرف من به امیرت بگو، من خود به این دیار نیامده‌ام، بلكه مردم این دیار مرا دعوت كردند تا به نزدشان بیایم و با من بیعت كنند و مرا از دشمنانم باز دارند و یاریم نمایند، پس اگر ناخشنودند از راهی كه آمده‌ام باز می‌گردم.»
وقتی فرستاده عمرسعد بازگشت و پاسخ امام حسین (ع) را بازگو كرد، ابن سعد گفت: «امیدوارم كه خداوند مرا از جنگ با حسین بن علی برهاند» آنگاه این خواسته امام (ع) را به اطّلاع ابن زیاد رساند، ولی او در پاسخ نوشت: «از حسین بن علی بخواه، تا او و تمام یارانش با یزید بیعت كنند. اگر چنین كرد، ما نظر خود را خواهیم نوشت....» چون نامه ابن زیاد به دست ابن سعد رسید، گفت: «تصوّر من این است كه عبیدالله بن زیاد، خواهان عافیت و صلح نیست.» عمرسعد، متن نامه عبیدالله بن زیاد را نزد امام حسین (ع) فرستاد.
امام حسین علیه السلام فرمود: «من هرگز به این نامه ابن زیاد پاسخ نخواهم داد. آیا بالاتر از مرگ سرانجامی خواهد بود؟! خوشا چنین مرگی»