display result search
غدیر، تنها نام یك سرزمین نیست، یك تفكر است؛ نشانهای است از تداوم خط نبوت؛ چشمهای است كه تا پایان هستی میجوشد؛ غدیر، روز اكمال دین، اتمام نعمت و موجب خشنودی خداست؛ روز بزرگ، روز گشایش و روز تكامل است.
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله در سال دهم هجرت حج گزارد و به سوی مدینه بازگشت. در روز هجدهم ذی حجه كه قافله های بسیاری پیش از پیامبر(ص) حركت میكردند و عدهای از پسِ حضرت میآمدند، پیامبر به سرزمین غدیر خم رسید. او به فرمان الهی دستور داد سواران و پیادگان توقف كنند، آنان كه رفتهاند، بازآیند و آنان كه نیامدهاند، برسند.
سپس بر انبوهی از جهاز شتران فراز رفت و خدای را سپاس گفت و از اینكه به زودی از میان آنان خواهد رفت، خبر داد. سپس از آنان خواست درباره چگونگی ابلاغ رسالت وی گواهی دهند. مردمان فریاد برآوردند: شهادت میدهیم كه تو پیام حق را ابلاغ كردی، نصیحت كردی و جهاد نمودی. خداوند تو را پاداش نیكو دهد.
آن گاه از جایگاه والای خود در میان امت سخن گفت و از آنان بر اولویت خود گواه خواست و پس از شنیدن پاسخهای یك صدا و بلند، دست علی علیه السلام را گرفت و با شكوهی شگرف و فریادی رسا فرمود: «من كنت مولا فعلی مولاه.» سه بار این جمله را تكرار و بر یاوران و پذیرندگان ولایت او دعا كرد.